Whitsunday Islands

Dag 50, maandag 27 juli 2009, Airlie Beach

Vandaag wordt een beetje een suffe dag. Ik zak af richting het zuiden om wat andere hoogtepunten van de oostkust te gaan bekijken. Ik heb voor de Greyhound bus een pas gekocht om de 1.700 kilometer van Cairns naar Brisbane te overbruggen en vandaag leg ik het eerste gedeelte af. De eerste uren rijden we langs heel veel suikerriet- en bananenplantages met op de achtergrond de groene weelderig begroeide heuvels. De tweede helft van de rit is de omgeving wat droger met meer akkerlandschap. Er worden een paar films vertoond, waarvan de animatiefilm Madagascar 2 veruit de leukste is. Na zo’n 11 uur rijden stap ik uit in Airlie Beach, waarvandaan alle boten naar de Whitsunday eilanden vertrekken. Maar dat is morgen pas. Airlie Beach is weinig meer dan één lange straat met alles wat een backpacker nodig heeft voor een paar leuke dagen.
Na het inchecken in mijn hostel en een douche om de dufheid van het lange zitten van mij af te spoelen neem ik met mijn kamergenoten een kijkje in één van de levendige bars, waar we een potje pool spelen, je weet wel met die 2 sets gekleurde ballen en een witte en een zwarte. De laatste keer dat ik dat heb gedaan is flink wat jaren geleden dus we hebben heel wat lol van ons geld voordat alle ballen geput zijn. Ik maak het niet al te laat in de hoop wat slaap in te halen om morgen uitgerust op de zeilboot te verschijnen.

Dag 51, dinsdag 28 juli 2009, Whitsunday eilanden

De zeilboot vertrekt pas halverwege de middag, dus ik neem even rustig de tijd voor een ontbijtje en het checken van mijn e-mail, het nieuws en de beurskoersen. Gelukkig kan ik mij de rest van mijn vakantie nog steeds veroorloven ;-).
Om 3 uur stappen we aan boord van de Atlantic Clipper, met zijn 34 meter lengte de grootste zeilboot van Airlie Beach. Aan land is het prachtig zomerweer, maar zodra we op open zee komen staat er een behoorlijk stevige en frisse wind. Maar als je dan bedenkt dat het hier nu de koudste maand van het jaar is mag je eigenlijk niet klagen. Om de één of andere reden is de boot afgeladen met Ieren. Op zich geen onaardig volk, maar 2/3 van één nationaliteit is eigenlijk wel een beetje te veel van het goede. Met hun vaak onverstaanbare accent wordt mijn luistervaardigheid in het Engels zwaar op de proef gesteld. Verder veel Engelsen en nog een handvol andere nationaliteiten maken in totaal 50 passagiers.
Na een uurtje of twee varen leggen we aan voor de kust van één van de 674 eilandjes, waar de golfslag wordt gebroken en de boot rustig kan ronddobberen voor de nacht. ’s Avonds staat er – hoe kan het ook anders – vis op het menu. Even later komt een dolfijn rondom de boot spelen, waarschijnlijk aangetrokken door het licht van de boot waar kleinere vissen op afkomen. We vullen de avond met praten en drinken totdat het om middernacht tijd is om mijn hut op te zoeken.

Dag 52, woensdag 29 juli 2009, Whitsunday eilanden

De bemanning schept er genoegen in om ons door middel van het slaan met pollepels op pannen ruw uit onze slaap te rukken. Na het ontbijt worden we met rubberbootjes op één van de eilandjes afgezet. Hier leidt een pad naar de top van een heuvel met uitzicht op Whitehaven Beach. Eenmaal daar aangekomen kun je alleen maar stil zijn van het uitzicht dat je krijgt voorgeschoteld. Een enorme delta van superfijn wit zand afgewisseld met azuurblauwe lagunen strekt zich uit zover het oog reikt. De stroming van eb en vloed legt het zand telkens weer anders neer waardoor het patroon elke dag anders is. Ondanks de bewolking waardoor het licht en de kleuren niet optimaal zijn, is dit waarschijnlijk het mooiste strand wat ik ooit heb gezien.
Terug aan boord is het een uurtje varen naar de volgende bestemming. Voor de vorm wordt één van de zeilen gehesen, maar feitelijk varen we de hele tijd gewoon op de motor. We gaan voor anker voor de kust van Hayman eiland. Aan de andere kant van dit eilandje ligt het enige 6-sterren resort van het zuidelijk halfrond, waar Australische sterren als Nicole Kidman en Kylie Minogue graag hun vrije uurtjes doorbrengen. Het bootje van het resort brengt zijn gasten naar precies hetzelfde strandje als waar wij gaan snorkelen. Zelf maak ik mij gereed voor een scuba duik. Het duikmateriaal wat ze hier aan boord hebben is niet van al te beste kwaliteit (zo blijkt mijn dieptemeter niet te werken en om een béétje warm te blijven moet ik 2 wetsuits van 1 mm over elkaar aan trekken), maar het is hier niet dieper dan 11 meter dus daar valt mee te leven. De zichtbaarheid is slechts 8-10 meter, maar dat levert genoeg moois op om de duik de moeite waard te maken. We zwemmen door canyons met veel wuivend zacht koraal en we worden (dankzij het jarenlang voeren) omcirkeld door flinke scholen vissen.
Voor de avond en nacht blijven we hier voor anker liggen. ’s Avonds wordt een wedstrijd ‘Beg for money’ gehouden. Degene met de naar het oordeel van de bemanning beste reden waarom hij/zij de hoofdprijs moet krijgen wint de 50 dollar, wat uiteraard hilarische argumentaties oplevert.

Dag 53, donderdag 30 juli 2009, Whitsunday eilanden

Na het wekritueel met de potten en pannen en getoeter met snorkels, gevolgd door het ontbijt worden we op een eilandje met zandbank afgezet voor nog meer snorkel- en strandplezier. Ik ben in een luie bui (en vind het water te koud) en blijf op het bovendek van de boot van de zon en het uitzicht genieten. En dan is het alweer tijd voor de tocht terug naar Airlie Beach. Er staat een flinke wind die zorgt voor witte schuimkoppen op zee maar de kapitein vaart zijn schip weer veilig terug in de haven.
Het leuke van tours, zeker als je alleen op reis bent, is dat er altijd een afscheidsfeestje volgt. Het afscheid is niet altijd leuk, maar het feestje natuurlijk wel. De bar waar we, gelokt door de gratis aangeboden pizza’s, verzamelen ligt naast mijn hostel. Als de avond vordert doen we – gezien de samenstelling van de groep uiteraard – nog een Ierse pub aan en een discotheek waar de dj de betere dansmuziek uit de luidsprekers laat klinken. Om 3 uur is het tijd voor wat welverdiende nachtrust.

Dag 54, vrijdag 31 juli 2009, Airlie Beach

Vandaag staat eigenlijk in het teken van het wachten op het vertrek van de nachtbus naar het zuiden. Met voorbedachte rade heb ik mijn bed voor de dag aangehouden zodat ik rustig kan uitslapen en niet de hele dag met mijn rugzak hoef rond te sjouwen. Een mooie gelegenheid om mijn reisverhalen en foto’s weer bij te werken en wat te lezen en ontspannen bij de The Lagoon. Net als in Cairns hebben ze ook hier een prachtig zwembad in 5-sterrenhotel stijl aangelegd, waar je gewoon gratis gebruik van kunt maken. Tactisch een goede zet, want zonder is er naast de zeiltocht en een avondje stappen geen enkele reden om in Airlie Beach te blijven hangen. Na een hapje eten is het tijd om op de Greyhound bus te stappen voor de rit van 14 uur naar Hervey Bay. Slaap lekker.