Feejee Experience - deel 2

Dag 70, zondag 16 augustus 2009, Pacific Harbour

Mijn laatste dag in Uprising Beach Resort is aangebroken. Deze plek, die inmiddels een beetje als mijn thuis voelt, zal ik morgen weer achter mij moeten laten. ’s Ochtends pak ik met de Canadese Brooklyn, die ook vrijdag de haaienduik deed, de kajak om te peddelen naar een rif wat halverwege de zeestraat ligt die het resortstrand van Beqa eiland scheidt. Wetende dat ik gisteren in vrijwel ditzelfde gebied vele tientallen haaien heb gezien beleef je dit toch net iets anders dan normaal. Na een half uurtje peddelen springen we in het water om de onderwaterwereld snorkelend te bewonderen. Helaas is het zicht heel slecht door de regen van de afgelopen dagen (de rivieren brengen dan veel modder naar zee). Na een half uurtje hebben we het wel gezien en peddelen terug naar het resort. Er is nog genoeg energie over voor een kilometer zwemmen langs het mooie strand (waar in tegenstelling tot Scheveningen godzijdank meer aangespoelde kokosnoten liggen dan mensen), voordat ik mijzelf weer in de ‘lazy mood’ zet. ’s Middags ga ik nog even langs het nabijgelegen dorpje om een enorm uit hout gesneden masker te kopen voor thuis aan de muur. Moet ik alleen nog even uitvogelen hoe ik dat naar huis gestuurd krijg, want het is te zwaar om zelf mee te nemen. De rest van de middag werk ik eindelijk mijn reisverhalen weer eens bij, waar ik al bijna een week niet aan toe gekomen was. Misschien ben ik gewoon toe aan een weekje vakantie…. ;-).

Dag 71, maandag 17 augustus 2009, Volivoli Beach Resort

Met enige weemoed verlaat ik het Uprising Beach Resort, waar het personeel echt de tijd neemt om persoonlijk en oprecht afscheid te nemen (of ze zijn blij dat ze eindelijk van die Nederlandse zeikerd af zijn en willen zeker weten dat ik in de bus zit). Vandaag leggen we de 3^e etappe van de Feejee Experience rondrit af die vooral het oostelijk deel van het eiland beslaat. Het is niet ver rijden naar Suva, de hoofdstad van Fiji, waar zo’n beetje driekwart van de bevolking van dit eiland woont. We krijgen een kleine rondrit door de weinig uitnodigende stad en doen daarbij de wacht bij het huis van de President aan, een aantal ambassades en de universiteit. Niet heel spannend allemaal. Even na de hoofdstad houdt de verharde rondweg op en komen we in het gebied waar maar erg weinig toeristen komen. Hier bezoeken we de Naiyala High School, voor leerlingen van 12-18 jaar. Ook hier moet ik uit respect voor mijn gastheren mijn sulu (oftewel sarong) weer aan. De school is gewoon operationeel en enkele studenten geven een rondleiding over het terrein, door de klaslokalen, de slaapvertrekken, de keuken (niet meer dan een plek voor het houtvuur en twee pannen) en de bibliotheek. De slaapvertrekken behelzen niet meer dan een ruimte – jongens en meisjes uiteraard apart – tjokvol stapelbedden; de helft van de leerlingen gaat alleen in het weekend naar huis. Zeker interessant om eens te zien en van de leerlingen zelf te horen hoe het er hier aan toe gaat. De faciliteiten zijn zéér eenvoudig van opzet, maar het lijkt er allemaal wel professioneel aan toe te gaan.  Ook al komt hier wekelijks een groep van Feejee Experience langs, de leerlingen zijn minstens zo geïnteresseerd in ons als wij in hen. Zo heb ik weer wat promotie voor Nederland kunnen verrichten, dat wil zeggen: in de atlas aanwijzen waar dat land waar ze nog nooit van hebben gehoord eigenlijk ligt. Nadat ze voor ons een mooi afscheidslied hebben gezongen is het tijd om weer verder te rijden door piepkleine dorpjes en langs kneuterige akkertjes met zwaaiende mensen. In één dorpje brengen we een bezoek aan de lokale chief voor nog maar weer eens een kava ceremonie. In de buurt van dat dorpje gaan we raften op provisorische bamboe vlotten. Het valt nog niet mee om je daarop voort te bewegen met een bamboestok waarmee je je op de bodem van de rivier afzet. Het wordt vooral lastig als de rivier dieper is dan de stok lang is….
Over de kustweg met na elke bocht weer nieuwe prachtige uitzichten komen we uiteindelijk aan op onze bestemming. Via een weggetje rijden we een klein schiereiland op waar Volivoli Beach Resort is gelegen. Het resort ligt aan een klein mangrove bos en heeft een eigen zandbank voor de deur waarover je bij eb zo’n 50 meter de zee in kunt lopen. Het uitzicht over de oceaan is onbetaalbaar.

Dag 72, dinsdag 18 augustus 2009, Volivoli Beach Resort

In de ochtend zwem ik een paar baantjes om mijn spieren wakker te maken en geniet wat van de zon onder één van de vele palmbomen. ’s Middags ga ik duiken. We varen een paar eilanden voorbij naar een rif op redelijk open zee met de naam Dreammaker. Er zijn behoorlijke golven, maar zodra je een paar meter onder water bent merk je daar niets meer van. Het is elke keer weer verbazingwekkend hoeveel moois er onder die grote blauwe vlakte verborgen kan liggen zonder dat je daar boven water iets van ziet. We zwemmen door canyons waarvan de wanden zijn bekleed met kleurrijk ‘zacht’ koraal, waaronder grote waaiers die een sprookjesachtig effect geven. Hier geen grote vissen, maar genoeg klein spul om je het idee te geven dat je in een enorm aquarium zwemt.
De geplande 2^e duik wordt afgelast omdat één van de duikers enorm zeeziek wordt. Op zich geen ramp, want de kans dat de volgende duik mooier zou zijn is toch niet al te groot.
De avond gebruik ik om over het internet te surfen en voor het eerst tijdens deze vakantie neem ik eens een kijkje op de websites met vacatures. Het Nederlandse banenlandschap ziet er heel wat beter uit dan 3-6 maanden geleden en voor een aantal vacatures neem ik zelfs de moeite om mijn interesse te laten blijken. Als de interesse wederzijds is levert het wellicht nog een mooie baan op ook.

Dag 73, woensdag 19 augustus 2009, Volivoli Beach Resort

Ook vandaag ga ik weer een paar duiken maken, deze keer wat verder uit de kust. De zee is vandaag heel rustig en het is een uurtje varen naar het gebied dat Bligh Water heet. De diepere delen van het rif hier vind ik niet zo heel bijzonder, maar zodra je boven de 15 meter komt zwem je langs prachtige koraaltuinen met kleurrijke vissen. Door de jaren heen heb ik alles bij elkaar 70 duiken gemaakt en dat betekent, bedenk ik mij, dat ik inmiddels meer dan twee complete dagen onder water heb doorgebracht. Best een aparte gedachte.
De afgelopen dagen heb ik steeds meer bulten op mijn lijf opgelopen. Alleen al op mijn rechter onderarm tel ik 39 bulten en op mijn hele lijf zitten er dus misschien wel 200. Eerst denk ik nog dat de muggen mij ondanks de anti-muggen spray te pakken hebben gehad, maar hoogstwaarschijnlijk heb ik de pech dat de bed bugs, oftewel vlooien, mij een warm onthaal hebben gegeven. Niet alleen de jeuk is erg vervelend, maar je moet ook maar hopen dat je ze allemaal (tegelijkertijd) uit je kleren gewassen krijgt om te voorkomen dat ze je blijven achtervolgen. De komende dagen zal blijken of ik mijn diploma als bed bug verdelger heb verdiend.

Dag 74, donderdag 20 augustus 2009, Nadi Bay Resort

Nadat we de ochtend nog hebben kunnen luieren stappen we rond het middaguur weer in de Feejee Experience bus voor de laatste etappe van de eilandrondrit. Het gaat er vandaag vooral om dat we de paar uur naar Nadi rijden, waar onze rondreis is begonnen. Onderweg zien we in een haventje nog een paar vissers die (per ongeluk?) een Bull Shark hebben gevangen! Dat wordt een flinke haaienvinnensoep. Zo’n beetje halverwege de rit komen we in Ba Town, een plaats met hoofdzakelijk Indische inwoners, waar we een curry krijgen voorgeschoteld. Even verder langs de weg komen we langs het graf van de bekendste kannibaal van Fiji. Deze man zou – zo’n 200 jaar geleden – maar liefst 849 mensen hebben opgegeten. Dat zijn heel wat dampende potjes op het kampvuur…
Bijna aan het einde van de rit zijn we toe aan de laatste activiteit. Bij een warme modderpoel smeren we ons helemaal in met de smeuïge klei, wat natuurlijk leuke plaatjes oplevert. Naast de modderpoel liggen natuurlijke heetwaterbaden waar we de zwarte drek weer van ons afspoelen. En dan zit de Feejee Experience rondrit er echt helemaal op. Dit was een geweldig leuke manier om het hoofdeiland van Fiji te leren kennen en te zien hoe de mensen hier écht leven.

Terug in het hotel in Nadi moet ik mijn rugzak meteen weer herpakken (lees: zo veel mogelijk bagage en dus gewicht in het hotel achter laten) ter voorbereiding voor mijn nieuwe avontuur van morgen: island hoppen met als eerste bestemming het eiland wat je alweer enige tijd boven in het scherm ziet staan. De komende 6 dagen heb ik waarschijnlijk geen internet en telefoonverbinding, dus jullie hoeven voorlopig even niet te checken of ik weer nieuwe belevenissen aan mijn website heb toevertrouwd.