Fiji Island Hoppen

Dag 75, vrijdag 21 augustus 2009, Beachcomber Island

De transfer van mijn hotelletje in Nadi naar de haven van Denarau duurt niet meer dan een half uurtje. In deze plaats liggen behalve flink wat vijfsterren hotels zo op het oog meer dan honderd prachtige luxe villa’s rondom de golfbaan en een lagune gedrapeerd. Het domein van de (ik denk vooral buitenlandse) superrijken; voor de meesten van hen zal dit vermoedelijk niet meer zijn dan hun tweede huisje in de tropen.
Binnen 3 kwartier word ik door de snelle catamaran afgezet op mijn domein voor de komende 3 dagen: Beachcomber Island, het eilandje waarvan je de uitnodigende foto al een paar weken boven mijn reisverhalen ziet staan. Hoe aantrekkelijk het plaatje er ook uit ziet, de accommodatie is behoorlijk basic, maar daar ben ik inmiddels wel aan gewend. Ik was er door andere reizigers al op voorbereid, maar hier betreed ik letterlijk en figuurlijk een nieuwe dimensie van het backpackerleven: in de slaapzaal van 10 bij 20 meter staan maar liefst 60 stapelbedden opgesteld, oftewel je slaapt als het vol zit gezellig met 120 mensen (ja je leest het goed: honderdtwintig!) onder één dak. In dit geval letterlijk want de ruimte heeft geen muren, alleen een dak, wat in ieder geval voor continu frisse lucht zorgt.
Het weer is vandaag niet geweldig: de zon gaat schuil achter een flink pak wolken en er waait een frisse wind. Ik loop in een rustig tempo een verkennend rondje om het eiland, wat de wijzers van de klok weer een kleine 10 minuten verder brengt. Het grootste deel van de dag breng ik al lezend door op de veranda van het hoofdgebouw. Geen verheffende activiteit, maar die laatste paar boeken kunnen natuurlijk niet ongelezen mee terug naar huis worden genomen, want dan zou ik er 3 maanden voor niets mee hebben rondgesjouwd. Het weidse uitzicht over de oneindige zee, met hier en daar een eilandje, laat de gedachten prettig afdwalen naar van alles en nog wat. Zo’n dag is ook wel eens lekker.
De maaltijden zijn hier in buffetvorm met een heel behoorlijke variatie en kwaliteit. Beachcomber Island staat bekend als het feesteiland van Fiji, maar het is momenteel nogal rustig. ’s Avonds zou het feest moeten losbarsten, maar no people, no party. Ik schat dat slechts 1/3 van de bedden bezet is, wat qua slaapgenot dan wel weer prettig is. Dus, ik lig sinds lange tijd weer eens rond tien uur in mijn bedje met op de achtergrond het geluid van de stampende beats van een vrijwel lege dansvloer.

Dag 76, zaterdag 22 augustus 2009, Beachcomber Island

Het is verrassend hoe stil het op de grote slaapzaal is geweest. Interessant om het psychologische effect te zien dat mensen meer op zichzelf gericht blijven als de groep groter wordt. Zelfs een aso haalt liever niet de boze blikken van tientallen mensen op de hals.
Ook vandaag maak ik er een lui dagje van. Het goede nieuws is dat het wolkendek vrijwel verdwenen is en de zon zich uitgebreid laat zien. Om de dag niet helemaal in de meest luie stand te eindigen spring ik, als de schaduwen van de palmbomen langer en langer worden, in de oceaan om mijn baantjes te zwemmen tot de zon achter de horizon is verdwenen. Daarbij zie ik nog twee baby haaien (Blacktip Reef Sharks) die in het ondiepe water nieuwsgierig tussen mijn benen door zwemmen (wel even opletten of mama haai niet in de buurt is).
Als de avond is gevallen doe ik gewoon weer een nieuwe poging om gezellig te doen in de, heel toepasselijk geheten, Sand Bar. Hier op het eiland heb je geen schoeisel nodig. Zelfs de dansvloer is van zand en waarom ook niet. Het wordt wat gezelliger dan gisteren, maar ook vandaag komt het niet echt tot een feestelijke stemming.

Dag 77, zondag 23 augustus 2009, Beachcomber Island

Aan de verhalen te horen is het vannacht in de kleine uurtjes blijkbaar toch nog gezellig geweest in de bar. Tenminste, als je in je blote kont op de tafels dansen binnen de categorie “gezellig” vindt vallen. Voordat dat stadium wordt bereikt is er heel wat alcohol door de aderen gevloeid en ik vrees dat ik inmiddels toch iets te oud ben geworden om lol te beleven aan het eindeloos ‘drinken om het drinken’.
Vandaag maak ik “drie op een rij” met luierdagen. Blijkbaar was ik daar aan toe en waarom zou je je daar tegen verzetten? Ondanks de duurste internetfaciliteit die ik tijdens mijn vakantie ben tegen gekomen (10 euro per uur) check ik uit nieuwsgierigheid mijn mail om te kijken of er reacties zijn op de sollicitaties die ik heb uitgestuurd. Voor de meest interessante functie (Financieel Directeur voor de Nederlandse vestiging van een Amerikaans bedrijf in de luchtvaartbranche) heb ik in principe een uitnodiging, dus dat is goed nieuws. Nu alleen maar hopen dat ze genoeg geduld hebben om te wachten met het nemen van een beslissing over de kandidaten tot ik weer terug in Nederland ben.

Dag 78, maandag 24 augustus 2009, Mantaray Island

Om 9 uur spring ik in het kleine bootje dat mij naar de grote veerboot brengt die elke dag tussen de vele eilandjes in de Yasawa archipel heen en weer vaart. Het is vandaag een prachtig zonnige dag. De 2 uurtjes die het duurt om bij mijn volgende bestemming te komen breng ik door op het bovendek, waar ik geniet van het prachtige uitzicht op alle oogstrelende eilandjes waar we voorbij varen. Net als ik van de boot wil stappen word ik aangeklampt door het Deense stel met wie ik de eerste 3 weken in West-Australië de groepsreis heb gedaan. Ook hier is de wereld weer klein.
Op Mantaray Island worden we hartelijk ontvangen met welkomstgezang. Dit eiland is flink groter dan het vorige en tegen een heuvel gebouwd. Het restaurant ligt boven aan de heuvel, wat een adembenemend mooi uitzicht over de baai geeft. We kunnen meteen aanschuiven voor de lunch die, net als het diner, uit een meerkeuzemenu bestaat en – wel zo prettig – wordt uitgeserveerd. De kok hier levert prima werk af, want alle gerechten smaken mij uitstekend.
’s Middags doe ik meteen een duik. We gaan naar de duikplek Caves of Babylon, waar op zo’n 15 meter diepte een aantal grotten zijn waar je doorheen kunt zwemmen. Je kunt het einde van de grot steeds zien en als je er uit zwemt is het een mooi effect om de bundels zonlicht door het water te zien schijnen, zeker als grote waaiers van ‘zacht’ koraal het zonlicht nog verder breken. In de grotten zelf is verder weinig leven te bekennen, maar het is leuk om dit een keer gedaan te hebben. Als je aan het einde van de duik weer boven water komt heb je uitzicht op een eiland met surrealistisch aandoende rotsen, wat een heel bijzondere sfeer geeft.
Als je, terug op het resorteiland, de heuvel over loopt kom je op het tweede strandje aan de westkant van het eiland, waar je een prachtig uitzicht op de zonsondergang hebt. Na een gezellige avond zit de eerste dag er alweer op.

Dag 79, dinsdag 25 augustus 2009, Mantaray Island

Meteen na het ontbijt ga ik bekijken of het eiland zijn naam wel echt verdient. Vlakbij het resort ligt een smalle zeestraat tussen twee eilanden waar het water bij het wisselen van de getijden doorheen geperst wordt. Daarbij wordt veel voedsel zoals plankton aangevoerd, wat in dit seizoen mantaroggen aantrekt. Het is slechts 5 minuten varen naar de zeestraat en als we er aankomen zien we al diverse grote donkere vlekken zich door het water verplaatsen. Met de snorkel springen we erin en meteen zien we zes flinke roggen die hun ontbijt aan het verzamelen zijn. Ik heb dit inmiddels al een paar keer eerder gezien, maar het blijft prachtig om te zien hoe gracieus ze door het water zweven. De grootste heeft een spanwijdte van een meter of vier en ik ben zo dichtbij dat ik ze zou kunnen aanraken. Tijdens het voeden maken ze loopings waardoor hun witte buik en de enorme kieuwen goed zichtbaar zijn. Andere kleinere vissen liften mee met de manta’s. Een paar keer neem ik een flinke teug adem en zwem onder water een stuk met ze mee. Na enige tijd komt er een school van duizenden vissen met wijd open gesperde bek voorbij zwemmen. Ik zwem een stukje mee en waan mij in een enorme vissenkom. Weer een prachtige ervaring rijker!
’s Middags maak ik nogmaals een scubaduik. We gaan naar ongeveer dezelfde plaats als waar we gisteren waren voor de grotten, maar nu maken we een zogenaamde ‘muur’duik. Tot een meter of 25 diep loopt het rif vrijwel loodrecht naar beneden en op die muur groeit van alles. Meteen al bij het afdalen worden we begroet door een schildpad, altijd een goed begin, en later volgen er nog twee. Verder diverse soorten koraal en allerlei vissen, maar echt spectaculair wordt het niet. Het is dan ook een beetje mijn luxeprobleem dat ik (vooral in Sulawesi) al zoveel moois onder water heb gezien  dat ik niet meer zo heel snel onder de indruk ben.
’s Avonds komt een groepje dansers en muzikanten van een lokaal vissersdorpje optreden in het resort. Alhoewel ze onder hun rieten rokje uiteraard gewoon een short aan hebben is het toch een leuke en authentieke show.

Dag 80, woensdag 26 augustus 2009, Mantaray Island

Er staat vandaag weer behoorlijk veel wind, maar de zon is krachtig genoeg om warm te blijven. Vandaag maar weer eens een luierdagje met wat lezen en zonnen op het strand. De tijd vliegt voorbij en voordat ik het weet zit mijn verblijf hier er al weer bijna op.

Dag 81, donderdag 27 augustus 2009, Nadi Bay Resort

De veerboot terug naar het hoofdeiland vertrekt pas na de lunch, dus ik heb nog de hele ochtend om hier te genieten. Het koraalrif wat pal voor het resort ligt heb ik alleen nog vanaf de heuvel gezien, maar nog niet door mijn duikbril. Ik had gisteravond dan ook het stellige voornemen om daar met het afscheid in zicht nog even verandering in aan te brengen. De harde wind en bijbehorende golfslag zorgen er echter voor dat ik verkies om op het droge te blijven. Het alternatieve programma is het suf beantwoorden van de flinke vragenlijst die ik heb ontvangen voor mijn potentieel nieuwe baan. Ondanks het risico dat de procedure reeds voor mijn terugkomst wordt afgesloten heb ik besloten om helemaal voor deze mooie functie te gaan. Als je beet hebt moet je natuurlijk wel de lijn binnenhalen.
Na de lunch lees ik nog wat in een hangmat op het strand totdat het vol overgave gezongen afscheidslied klinkt en het echt tijd is om te gaan. Met de catamaran ben ik binnen 3 uur weer terug op het hoofdeiland waar ik voor de derde keer een kamer betrek in mijn ‘centrale commando’-hotel.

Morgen pak ik een vliegtuigje voor een korte vlucht naar het eiland Taveuni in het oosten van Fiji. Daar belooft één van de top-10 duikbestemmingen van de wereld te liggen en als ik toch in de buurt ben kan ik net zo goed even polshoogte nemen. Het is te hopen dat het waard is, want voor deze trip heb ik mijn bezoek aan de stad Melbourne moeten opofferen.