Sightseeing in Sydney

Dag 88, donderdag 3 september 2009, Sydney

Voor de laatste keer deze reis word ik wakker in Fiji. Het is vandaag ‘vroeg opstaan’ om mijn vlucht terug naar de Westerse wereld niet te missen. Het is een vreemd gevoel om al het goede van Fiji achter te laten. Het lijkt wel of mijn benen tegenstribbelen want elke stap richting het vliegtuig gaat bijna automatisch steeds langzamer tot ik geheel stil sta om in gedachten – met een brokje in mijn keel – afscheid te nemen van de enorm vriendelijke en relaxte mensen, de prachtige stranden en de sublieme onderwaterwereld. Jammer om het achter te moeten laten, maar blij om het ervaren te mogen hebben.
De vlucht met de jumbojet naar Sydney duurt bijna 5 uur. Vlak voordat we landen krijg ik in vogelvlucht al een blik op de stad voorgeschoteld. De bekende iconen van Sydney, de Opera House, de Harbour Bridge en het Olympisch Stadion zijn vanuit de lucht duidelijk te zien.
Gelukkig mag ik het land weer in. Het is maar een paar haltes met de trein naar het Centraal Station, waar mijn hostel naast ligt. Het is flink bewolkt en regenachtig, maar ik wil mijn tijd goed gebruiken en ga, na het inchecken in mijn kamer, meteen de stad verkennen. Eerst maar naar het op loopafstand gelegen Darling Harbour, een gebied wat is herontwikkeld van oud haventerrein naar vrijetijdsgebied. Ondanks het sombere weer heb je er een mooi uitzicht op het CBD, het Central Business District, waar de grote kantoren staan, waaronder bijvoorbeeld de flinke wolkenkrabbers van ING (nog niet zo lang geleden Nederlands trots) en Rabobank. It’s raining cats and dogs, dus ik zoek al gauw mijn toevlucht tot het IMAX theater waar ik de voorstellingen Dinosaurs Alive en Under The Sea bekijk. Beide zijn in 3D (je weet wel, met zo’n brilletje) en zeer de moeite waard. Verder scharrel ik wat rond in China-en-andere-Aziatische-landen-town voordat ik weer terug ga naar mijn hostel.
Door de hoeveelheid bulten op mijn lichaam en de jeuk ben ik tot de conclusie gekomen dat de bed bugs als verstekeling mee zijn gevlogen uit Fiji. Waarschijnlijk zijn er een paar blijven leven in de kleding die ik  de afgelopen 2 weken niet gebruikte. In een nieuwe poging van deze kleine maar hardnekkige ettertjes af te komen (ik wil ze thuis absoluut niet nog een keer tegen komen) moet ik voordat ik mijn bed instap al mijn kleding in één keer wassen. Halverwege de was wissel ik zelfs van onderbroek. Het is al na middernacht als ik eindelijk van mijn welverdiende nachtrust mag gaan genieten.

Dag 89, vrijdag 4 september 2009, Sydney

Het weer is een stuk beter dan gisteren en ik koop voor 10 euro een dagpas voor het openbaar vervoer. Op het station maak ik de fout om te gaan zitten naast een oude man die zich vrijwel direct bekend maakt als de wereldrecordhouder ‘met de hand suikerriet snijden’ (ik geloof dat het 51 ton in 8 uur was) en hij laat mij vol trots zijn certificaat uit 1961 zien. Hij wil mij er graag alles over vertellen in de 7 tergend lange minuten totdat mijn trein (eindelijk) aan komt rijden. Na de trein pak ik de bus en verplaats mijzelf naar Bondi Beach, zeg maar het Scheveningen van Sydney, bekend als de surfplek van de hoofdstad en ook van een Australische televisieserie die zich hier afspeelde. De gebouwen aan de boulevard van Bondi hebben duidelijk hun beste tijd gehad, maar het strand is wel oké. Langs de kust loopt een wandelpad over de rotsen naar het iets zuidelijker gelegen Bronte Beach, wat naar mijn mening meer karakter heeft dan Bondi. Ook hier wordt volop gesurft op de onophoudelijk aanrollende golven. Totdat mijn bus arriveert vermaak ik mijzelf met het bekijken van de capriolen van de surfers.  Terug in de stad neem ik een trein in westelijke richting om een idee te krijgen van de omgeving van Sydney. Bij het plaatsje Parramatta stap ik uit en zoek de vertrekplaats van de veerboot die mij over de rivier weer terug naar de stad brengt. Langs de oevers van de rivier liggen prachtige villa’s van de welgestelden. Als de boottocht van een klein uur er bijna op zit komt de bekende skyline van Sydney in beeld. Als we onder de Harbour Bridge doorvaren is daar dan ook eindelijk het icoon van de stad: de Opera House. Fototechnisch jammer dat de zon inmiddels schuil gaat achter een dik pak wolken. Vanaf Circular Quay, de plek in de stad waar alle veerboten vandaan vertrekken, is het maar een klein stukje lopen naar de Opera House, welke sinds 2007 een plekje heeft verworven op de World Heritage lijst. Alhoewel ik het van de vorm van zeilen afgeleide witte gebouw op foto’s altijd heb kunnen waarderen, vind ik de Opera House van dichtbij eigenlijk helemaal niet zo mooi. Het gebied er omheen is wel erg levendig en leent zich prima om vanaf een bankje mensen te kijken. In de verte zie je groepjes mensen de enorme boog van de Harbour Bridge ‘beklimmen’ (een soort lange trap), een zeer populair geworden attractie, die elke dag door honderden mensen wordt gedaan. Best verrassend gezien de forse prijs van 120 euro (tot zelfs 180 euro voor de zonsopkomst). Alhoewel het idee mij wel aanspreekt weet ik mijn geld wel beter te besteden. Als de Australische economie in een recessie belandt heeft het, gezien de stimuleringspakketten die ik de afgelopen maanden in de lokale economie heb gepompt, niet aan mij gelegen.
Als de schemer is gevallen gaan overal de lichtjes aan. De wolken die mij eerst nog tegen werkten zorgen nu voor spectaculaire effecten op de Sydney by night foto’s die ik weet te maken. Na een lange en vermoeiende dag pak ik de trein weer terug naar mijn hostel.

Dag 90, zaterdag 5 september 2009, Sydney

Ook vandaag koop ik weer een dagpas voor het OV en bouw mijn eigen havenrondvaart door de veerboot naar Manly te nemen. De boot vaart langs de Opera House in een half uurtje richting het aan zee gelegen Manly. Vanaf de in de binnenhaven gelegen aanlegsteiger steek ik dwars het schiereiland over naar Manly Beach. Een tochtje die veel stedelingen in het weekend maken om aan het strand te gaan ontbijten. Vrijwel de hele boulevard is volgebouwd met luxe appartementen aan een mooie langgerekte baai met fijn zand. Het is met ruim 20 graden een prachtige lentedag en het strand is al aardig bezet met zonnende, volleyballende en surfende mensen. Ik strijk neer op een bankje, geniet van de zon, lees wat uit mijn boek en neem het strandleven in mij op.
Rond lunchtijd pak ik de veerboot terug naar de stad en wandel naar de Opera House waar ik het laatste kaartje weet te bemachtigen voor een middagvoorstelling van dansgroep Bangarra. De show Fire - A Retrospective toont hun beste artistieke werk van de afgelopen 20 jaar en is gebaseerd op de cultuur en muziek van de Aboriginals in een jasje van moderne dans. Het is een prachtige zinnenprikkelende voorstelling waar ik 2 uur lang van mag genieten.
Na de show wandel ik bij zonsondergang over de Harbour Bridge (helemaal gratis) naar de andere kant van de rivier. Onderweg heb ik wederom een mooi uitzicht op de Opera House en de vele druk heen en weer varende veerboten. Daarmee komt ook deze zeer geslaagde dag weer ten einde.

Dag 91, zondag 6 september 2009, Sydney

Vandaag begeef ik mij geheel te voet door Sydney. Via Hyde Park en de Royal Botanical Gardens loop ik naar Mrs Macquaries Point, een landtong waarvandaan je de Sydney Opera House met de Harbour Bridge precies op de achtergrond kunt zien. Daarmee heb ik één van ’s werelds bekendste stadsiconen vanuit écht alle mogelijk windrichtingen gezien. Op een bankje in het park geniet ik van de zon en bekijk in alle rust de bootjes die voorbij varen. Via de Government House (daar waar de Britse gouverneur ooit zetel hield) en het dakterras van het Hotel Intercontinental (met een mooi uitzicht over het centrum van de stad) loop ik naar de Sydney Tower. Deze 260 meter hoge toren geeft een prachtig uitzicht over de wijde omgeving van de stad. Ik kan het Olympisch Stadion zien, het vliegveld, de kuststrook en de rivier die ik 2 dagen geleden ben afgevaren. Bij de toegang voor het uitzichtplatform is ook de multimedia show OzTrek inbegrepen. Een beetje gedateerd en leuk als je iets van 12 bent, maar het was het proberen waard. Na mijn laatste souvenirs te hebben ingeslagen op Paddy’s Market trakteer ik mijzelf na de lange wandeling van vandaag op een Thaise Massage. Ik word aardig onder handen genomen door de masseur die er plezier in lijkt te hebben mijn pijngrens op te zoeken. Terug in het hostel kom ik een Nederlandse jongen tegen met wie ik ruim 6 weken geleden in Cairns op de boot voor de duikcruise zat. Altijd leuk om weer even bij te praten. Met een biertje in de bar van het hostel sluit ik deze dag af, in berusting dat mijn Ozzie Adventure reis vrijwel ten einde is gekomen.