Terug naar het zuiden

Het is dat ik mijn travelblog bijhoud, anders zou ik geen idee hebben wat voor dag, datum of zelfs wat voor maand het is. Het doet er ook niet toe. Elke dag is er één om van te genieten en daar heb je geen kalender voor nodig. De komende 3 dagen zijn vooral kilometers vreten met de bus met hier en daar een attractie. Terug naar het - in dit geval koude - zuiden. Elke dag wordt het zo'n 5 graden kouder.

Dag 32, donderdag 9 juli 2009, Katherine Gorge

Op het belachelijk vroege tijdstip van kwart over vijf gaat de wekker. Opstaan voor de 3-daagse reis naar Alice Springs. Onderweg stoppen we bij een wegrestaurant waar de waterbuffel die gehypnotiseerd werd in de film Indiana Jones in opgezette vorm publiek moet trekken. De eigenaar schijnt er 15.000 euro voor betaald te hebben dus hij moet heel wat biertjes en omeletten verkopen om zijn ludieke investering er uit te halen.
Alles bij elkaar is het maar een paar uur rijden door afwisselend landschap naar Katherine Gorge, waar een behoorlijk brede rivier langzaam tussen de hoge rotsen door meandert. Een mooie plek, maar niet zo spectaculair als ik op basis van de foto’s had verwacht. De kajaks zijn helaas allemaal al verhuurd dus ik vermaak mij met een flinke wandeling gevolgd door een heerlijk verkoelende zwempartij in de rivier. Nog voor zonsondergang zijn we op de camping voor een relaxte avond bij het knapperende haardvuur.

Dag 33, vrijdag 10 juli 2009, Tennant Creek

Vandaag moeten we 700 kilometer overbruggen, dus we staan – wat een verrassing – weer vroeg op. De enige stop van betekenis van vandaag is bij de Bitter Springs (naar de bittere smaak van het water) van Mataranka. Het is nog vroeg als we er aankomen en er hangt wat damp boven het beekje met super helder water dat omzoomd wordt door palmbomen, yucca’s en riet. Het water is aangenaam warm doordat het heeft gestroomd over de door de zon opgewarmde rotsen. Dit is een prachtige plek om wakker te worden, een waar Hof van Eden.
De lunch gebruiken we in het plaatsje Daly Waters, een gehucht waar maar 30 mensen wonen, maar ooit was hier een internationaal vliegveld voor de tussenlanding van de vlucht van Sydney naar Singapore.
De weg volgt grotendeels de route van de telegraaflijn die in 1872 is aangelegd van Adelaide naar Darwin (en verder naar Java, Singapore, etc.). Daarmee werd de communicatietijd van het zuiden van Australië naar Londen verkort van 6 maanden (per boot) naar enkele uren. Om de ongeveer 300 kilometer was een telegraafstation aangelegd om het verzwakte signaal weer opnieuw te versturen. De telegraafstations van toen zijn de basis voor veel dorpjes van nu.
Ergens bij een tankstation worden een paar reptielen gehouden en ik krijg een Olijf Python van 2,5 meter om mijn nek gehangen. Zo’n beest is één grote spierbundel en doodt zijn prooi door verstikking. Gelukkig krijgen we geen ruzie.
Het mooie contrastrijke landschap – bomen die zodanig ver van elkaar staan dat je het bos er nog doorheen kunt zien – is een prettige afleiding van het lezen (of andersom).  Als je Darwin eenmaal uit bent is het eigenlijk één lange weg van 1.600 km naar Alice Springs zonder afslagen van betekenis. Ergens passeren we een bord met de melding “WARNING No Fuel for 500 km”. Onvoorstelbaar in Europa, maar hier realiteit.
De gids/chauffeur is een liefhebber van complottheorieën en de laatste 2 uur van de rit krijgen we een interessante documentaire te zien over een aantal mogelijke complotten (zoals het verhaal achter de bijbel, 9/11 en het bankwezen). Zeker de moeite van het bekijken waard, dus als je wat tijd over hebt moet je op internet even zoeken op “Zeitgeist”. De eerste 10 minuten is even doorbijten, maar daarna krijg je genoeg voorgeschoteld om een tijdje over na te denken.

Dag 34, zaterdag 11 juli 2009, Alice Springs

De belangrijkste stop van vandaag is bij de Devils Marbles. Een gebied met grote, door weer en wind, afgeronde stenen die een mooi surrealistisch effect geven. De stenen hebben hun ‘duivelse’ naam gekregen doordat herders er in het verleden duizenden van hun schapen hebben verloren. Dat had niets met de stenen te maken, maar met een bepaald stekelig gras wat daar groeit waar de maag van het vee niet tegen bestand is. De rode stenen steken mooi af bij de blauwe lucht.
Vlak voor we Alice Springs bereiken passeer ik voor de tweede keer tijdens mijn reis de Steenbokskeerkring, maar nu in zuidelijke richting. Als ik het goed heb, is dit de denkbeeldige lijn om de aarde waar de zon (volgens mij rond 21 december) ‘omkeert’ en bij ons in Nederland de dagen weer langer worden. Locaties binnen de keerkringen (op het noordelijk halfrond ligt de Kreeftskeerkring) hebben niet echt een zomer en een winter, maar een droog en nat seizoen.
Alice Springs, ook ooit een telegraafstation,  is een weinig enerverend stadje, wat grotendeels bestaat dankzij de jaarlijks 90.000 toeristen die Uluru willen zien. Deze kenmerkende rode rots, waar je boven in dit scherm al een tijdje tegen aan kijkt, ligt hier ‘vlakbij’ (dat wil zeggen: slechts 400 kilometer down the road). Morgen begint mijn laatste 3-daagse tour die onder andere Uluru aandoet. De rit van 1.600 kilometer zet de teller op zo’n 9.500 kilometer.