Karijini National Park

G’day mates (‘mate’ wordt hier ook gewoon gebruikt voor het aanspreken van vrouwen),

Allereerst allemaal bedankt voor jullie leuke reacties! Helaas heb ik niet de tijd om overal persoonlijk op te reageren en ook toegang tot (betaalbaar) internet is hier niet heel ruim voorhanden.
Wel heb ik het erg naar mijn zin down under. Inmiddels ben ik al weer bijna 2 weken op reis, maar het lijken wel maanden. Veel van mijn reisgenoten zijn daadwerkelijk al vele maanden op (wereld)reis. Daarmee vergeleken is mijn tripje niet meer dan een (heel) lang weekend, maar mij hoor je niet klagen ;-).

Dag 10, woensdag 17 juni 2009, op weg naar Karijini National Park

Vandaag verlaten we de kustlijn en rijden het binnenland in voor een rit van zo’n 10 uur naar Karijini Nationaal Park. Onze bus is eigenlijk een truck met een passagierscompartiment. Voor het grootste deel van de rit heb ik de middelste stoel op de achterbank weten te veroveren, zodat ik mijn benen kan strekken en een wijds uitzicht naar links, rechts en naar voren heb. Het landschap is al 2.000 kilometer nauwelijks veranderd: een soort steppe met gras, bosjes en af en toe een verdwaalde boom. Heel typisch voor Australië is de roodbruine aarde, die wordt veroorzaakt door het hoge gehalte aan ijzer in de grond, wat na oxidatie zijn typische roestkleur krijgt.
Je moet hier niet vergeten op tijd brandstof te tanken, want de volgende benzinepomp kan zo maar een paar honderd kilometer verderop zijn. Als je in het dunbevolkte West-Australië rijdt kom je niet meer dan een paar auto’s per uur tegen. Af en toe zie je een zogenaamde road train rijden. Om in dit enorme land op een efficiënte manier goederen te vervoeren worden deels trucks met maximaal 3 aanhangers tot totaal 53,5 meter lengte gebruikt. Onmogelijk in Nederland, maar hier een praktische oplossing én een imposant gezicht.
Het landschap verandert langzaam in een savanne-achtige omgeving, met meer bomen en aan de horizon verschijnen bergen. De contrasten tussen het gele gras, de bijna witte bast en zilveren gloed van de bladeren van de eucalyptusbomen, de roodbruine aarde en de helblauwe lucht zijn prachtig. Door het vrijwel ontbreken van luchtvervuiling is de hemel hier – tot aan de horizon – veel blauwer dan thuis.
Vanaf de grens van het nationaal park is het nog zeker een uur rijden over dirt roads (onverharde wegen) wat het outback gevoel ten goede komt. Als we eindelijk aankomen in ons kamp voor de komende paar dagen valt de schemer al. Voor het avondeten  heeft de gids/kok vóór ons vertrek uit Exmouth bij de visafslag kilo’s garnalen en andere lekkernijen uit de oceaan ingeslagen, dus vanavond eten we ‘Seafood Extravaganza’.
Vanavond wordt de eerste nacht die ik doorbreng in een swag: een canvas hoes met ingebouwd slaapmatje waar je met je slaapzak in kruipt. Een typisch Australische manier om in de outback de nacht door te brengen. Als ik omhoog kijk zie ik meer sterren dan ik ooit van mijn leven heb gezien; het is hier veel donkerder doordat er totaal geen omgevingslicht is. Eigenlijk wil ik nog niet slapen en nog even van het unieke uitzicht genieten, maar de vermoeidheid wint het en ik ben snel in dromenland.

Dag 11, donderdag 18 juni 20009, Karijini National Park

Na een verkenning van de Aboriginal historie in het bezoekerscentrum staan er eindelijk een paar flinke wandelingen op het programma. Ik heb die nieuwe wandelschoenen natuurlijk niet voor niets gekocht. In het park zijn een aantal canyons  die we gaan verkennen, te beginnen met Dales Gorge (letterlijk vertaald een kloof, maar volgens mij is het eigenlijk een canyon, omdat het uitgesleten is door stromend water). We volgen de route steeds dieper de canyon in en komen uit bij Circular Pool, een prachtig helder meertje omringd door steile roodbruine rotsen. Als we de canyon de andere kant op uitlopen komen we bij Fortescue Falls, een al even mooi bergmeertje onderaan een flinke waterval. Hoogste tijd om een verfrissende douche te nemen. Op de rotsen die het meertje omringen kun je gemakkelijk omhoog klauteren om met een flinke sprong weer terug in het behoorlijk koude water te landen. Met dit ritueel vermaak ik mijzelf een tijdje voordat we na nog een idyllisch meertje (Fern Pool) weer terugkeren naar ons kamp.

Dag 12, vrijdag 19 juni 2009, Karijini Nationaal Park

Nadat de kaketoes ons wakker hebben gekrijst is het vandaag de beurt aan Hamersley Gorge voor een verkenning. Ook in deze canyon ben je blijvend onder de indruk van de wonderen die Mother Nature te bieden heeft. Aan een boom hangt een touw waarmee ik mijzelf met een plons het koude water in slinger. Als het water slechts een graad of 12 is kun je maar beter in één keer ‘door’ zijn. Ik zwem als enige tussen de hoge rotsen door een stukje de canyon in naar het volgende meertje en besef mij hoe bijzonder het is om hier van te mogen genieten.
In de middag is het tijd voor het verrassende hoogtepunt van Karijini. Na al het moois wat we al gezien hebben blijkt het nog spectaculairder te kunnen worden. Op een uitzichtpunt zien we 4 indrukwekkend diepe canyons samenkomen. Via de trapsgewijs aflopende rotsen en een ladder dalen we af in de Hancock Gorge. De canyon wordt steeds smaller tot er nog maar een meter breedte over blijft waardoor een beekje koud water stroomt. Middels de zogenaamde spider walk klauteren we gebruikmakend van handen en voeten en ons klemzettend tegen de wanden verder de canyon in tot we echt niet meer verder kunnen en via dezelfde route weer terug gaan.