The adventure begins

Dag 5 – vrijdag 12 juni 2009, Pinnacles Desert

Na een onrustige nacht – want je wilt de wekker niet missen – is het dan eindelijk tijd om op te staan. Na wat formaliteiten ontmoet ik mijn groepsgenoten voor de reis van 21 dagen naar Darwin. We zijn met zijn achttienen: 2 oudere stellen, een jong stel, 4 mannen en 8 meiden: 5 Engelsen, 3 Duitsers, 2 Nederlanders, 2 Italianen, 2 Denen, 2 Australiërs, 1 Amerikaan en 1 Canadese. Al met al een leuke groep!
De eerste paar dagen leggen we zo’n 600 kilometer per dag noordwaarts af, in de richting van het mooie weer. De grote attractie van vandaag is de Pinnacles Desert in Nambung National Park. In een woestijn staan honderden, misschien wel duizenden, rotsachtige pilaren tot zo’n 3 meter hoog willekeurig verspreid opgesteld. Op het oog lijken het allemaal stenen, maar het zijn eigenlijk kalkafzettingen op de boomstammen van een vergaan 400.000 jaar oud bos. Ondanks de regen is het een mooi schouwspel om naar te kijken.
De liefhebbers kunnen nog even sandboarden op de zandduinen voordat we in het donker bij ons zeer eenvoudige bed & breakfast aankomen. De gids/chauffeur/kok bereidt een prima maaltijd met kipsaté. Niet snel daarna val ik ondanks de niet erg comfortabele bedden in een heerlijk diepe slaap.

Dag 6 – zaterdag 13 juni 2009, Kalbarri National Park

Na een eenvoudig ontbijt met uitzicht op de Indische Oceaan vertrekken we om 7 uur naar Kalbarri National Park. Onderweg komen we de restanten tegen van een Brits gevangenenkamp uit 1853. De eigenaren van de lokale loodmijn konden hier handjes inhuren om het zware werk te verrichten. Dat is nog eens wat anders dan papier prikken en plantsoenen schoffelen in Nederland.
Volgende tussenstop is bij een prachtige kustlijn met hoge rotsen en een natuurlijke brug. Onderdeel van het Kalbarri nationaal park is de kloof van de Murchison River. Een imponerend stuk natuur waar je uren van kunt genieten. Dit is het Australië zoals je het je voorstelt.
Als laatste hot spot zien we vandaag aan de kust een gebied dat als World Heritage Site is aangemerkt. Zo op het oog zijn het gewoon stenen die in zee liggen, maar deze stenen zijn het bouwwerk van (cyano)bacteriën. Naast de Bahama’s is dit de enige plaats ter wereld waar ze gevonden zijn. Deze bacteriën zijn 3,5 miljard jaar oud en daarmee één van de vroegst levende organismen op aarde (en dus ook de oudste). Door de hoeveelheid zuurstof die ze uitstoten hebben ze het percentage zuurstof in de lucht naar 20% gebracht en daarmee een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van het leven op aarde. Zonder deze onzichtbare beestjes had ik hier niet gestaan.

Dag 7 – zondag 14 juni 2009, Monkey Mia

Om 6 uur – het is nog donker – vertrekken we zonder ontbijt naar Monkey Mia, een strandje waar al jarenlang dagelijks een aantal wilde dolfijnen wordt bijgevoerd. Als ze zin hebben – en dat heeft een dolfijn al snel als er een visje in het vooruitzicht wordt gesteld – zwemmen ze tot vlak aan het strand. Mooi op tijd voor het voederritueel komen ze – vergezeld van een hongerige pelikaan – inderdaad aanzwemmen en het is natuurlijk heel mooi om deze slimme beesten van zo dichtbij te zien. Het voederen zelf is mij echter iets te toeristisch. Ondertussen heeft de gids eitjes voor het ontbijt gebakken en kunnen wij in de zon een beetje opwarmen van de koude wind.
We vervolgen onze weg naar Shark’s Bay waar normaal gesproken vanaf de rotsen wel een aantal haaien, roggen en soms zelfs zeekoeien valt te spotten. Helaas is het zeewater in deze tijd van het jaar wat te koud voor onze vrienden en zien we niets anders dan zeegras.
Op het land zien we gelukkig wel het één en ander aan dieren: een vos, een aantal  emoes (een soort struisvogel) en regelmatig huppelt er een kangaroe voorbij. Rond 6 uur is het hier compleet donker en tijdens de laatste paar uur naar onze eindbestemming van vandaag gebeurt het meerdere keren dat we flink in de remmen moeten om een botsing met een kangaroe te voorkomen. Desondanks komen we ongeschonden aan in Coral Bay.