Feejee Experience - deel 1

Dag 63, zondag 9 augustus 2009, Nadi

Pfff, het opstaan na slechts 3 schamele uurtjes slaap valt niet mee. De gedachte dat ik over een aantal uurtjes bij 27 graden onder een wuivende palmboom kan liggen geeft echter genoeg energie om mijn spullen bij elkaar te pakken en de 10 minuten naar het station te lopen voor de treinrit van 20 minuten naar het vliegveld. Er zijn nog meer mensen die willen genieten van één van de 330 eilanden waar Fiji uit bestaat, want de 256 stoelen van het vliegtuig zijn allemaal bezet. Na ruim 3 uur vliegen zet ik voet op de bodem van mijn 42^ste land. Doordat ik verder richting het oosten ben gereisd gaat de tijd weer 2 uur vooruit; het tijdsverschil met Nederland is nu 10 uur. Als ik nog een klein stukje verder naar het oosten zou vliegen zou ik de datumgrens passeren wat de tijd een complete dag terug zou zetten. Maar zover gaat de reis (vooralsnog) niet.
Als ik eenmaal de lange rij voor de douane heb doorstaan en de taxi chauffeur eindelijk is komen opdagen is het al donker. Gelukkig is maar een kort ritje naar mijn hotel in Nadi. Dit hotel wordt mijn uitvalsbasis voor de tochten die ik door Fiji archipel ga maken. Een deel van mijn bagage laat ik hier achter, zodat ik mij geen breuk hoef te slepen met dingen die ik toch niet ga gebruiken.
Het valt meteen op dat veel dingen hier anders zijn dan in Australië. Het is warmer en vooral vochtiger. De slaapruimtes hebben geen sleutel (kun je hem ook niet kwijt raken). Iedereen kan gewoon in- en uitlopen. Het prijsniveau ligt een stuk lager. En er zijn veel meer muggen. Als ik ’s avonds op het terras even een hapje ga eten word ik opgevreten. Gelukkig schiet de serveerster mij te hulp met een spuitbus met 50% DEET, waarmee het probleem is opgelost.

Dag 64, maandag 10 augustus 2009, Coral Coast

Om 8 uur word ik opgehaald door de bus van Feejee Experience, waarmee ik het hoofdeiland Viti Levu (met 106 bij 146 kilometer ongeveer een kwart zo groot als Nederland) in 4 etappes ga rondrijden. Het concept is even geweldig als simpel: op 3 locaties kun je uitstappen om zo lang te blijven als je wilt en tijdens de reis naar elke volgende locatie doe je een aantal leuke activiteiten met de groep.
De welkomstgroet in Fiji is ‘Bula’ en betekent letterlijk ‘leven’. De mensen hier blijken enorm vriendelijk te zijn. Als je met de bus langs de dorpjes rijdt word je regelmatig oprecht lachend toegezwaaid. De bevolking van een kleine 900.000 mensen bestaat voor de helft uit de oorspronkelijke Fijans en voor de andere helft uit Indiase mensen, die hier zo’n 150 jaar geleden door de Britten als slaven voor de suikerrietplantages heen zijn gevoerd. Tot laat in de 19e eeuw was er nog kannibalisme in Fiji. Met name gevangen vijanden werden verorberd. Toch maar even oppassen als ze hun tanden bloot lachen….
De eerste rit brengt ons voor een korte stop naar het centrum van Nadi waar we de laatste inkopen voor de tocht kunnen doen. Ik heb nog even tijd om te struinen over de lokale markt, waar alle groente en fruit netjes in porties is opgestapeld, wat een mooi, bijna vertederend, beeld oplevert.
Bij Fiji denkt iedereen meteen aan super-de-luxe hotels waar het je aan niets ontbreekt. Tot mijn aangename verrassing is dit echter maar een klein stukje van Fiji. Een groot deel van het land loopt nog een jaar of 50 ‘achter’ op het Westen, maar dat is juist wat het zijn charme geeft! Als je je hotel niet uitkomt heb je het échte Fiji niet gezien. Zo rijden we langs akkertjes waar boeren nog met de os of zelfs met de hand het land bewerken. De kleinere dorpjes bestaan uit simpele huisjes van vaak maar één kamer met een wc-hok in de tuin. Al met al geeft dit mij veel meer een vakantiegevoel dan een Westers land als (met name de oostkust van) Australië.
Rond lunchtijd komen we aan bij Natadola Beach. Een prachtig wit strand met azuurblauw water. Een stukje verderop ligt een gloednieuw 5-sterrenhotel waar ik middels een wandelingetje door het resort mijn nieuwsgierigheid bevredig. Erg mooi allemaal, maar niet geschikt voor mijn backpacker-plus-budget. Als ik terug kom wordt de lunch geserveerd. Het is het seizoen voor watermeloen en ananas (mijn favoriet), dus dat krijgen we zo’n beetje elke dag voorgeschoteld.
Onze volgende stop is bij een dorpje waar we met de gids doorheen lopen en de lokale gebruiken krijgen uitgelegd. In elk dorpje heeft de chief bepaalde regels bedacht. Zo is het in dit dorpje verplicht om met een sarong (ja, ook voor mij), bedekte schouders en alleen blootsvoets het dorpje te betreden.
De overnachting voor vandaag vindt plaats in Mango Bay Resort, eenvoudige accommodatie gelegen in een mooie tropische tuin. ’s Avonds wordt er á la de cavia-race van Fred Oster (sorry, de lezers onder de 30 begrijpen dit niet) de 69^e Internationale Krabrace gehouden. Je kunt bieden op één van de tien krabbetjes en als de jouwe wint neem je de prijzenpot mee naar huis. Ik word helaas overboden op mijn favoriet (Zorba uit Griekenland) waardoor de hoofdprijs net aan mijn neus voorbij gaat.  

Dag 65, dinsdag 11 augustus 2009, Pacific Harbour

Vandaag wordt een actieve dag. Na een uurtje rijden komen we aan in Pacific Harbour, wat zichzelf de Adventure Capital of Fiji noemt. Achterin een truck worden we een stuk de bergen in gereden totdat de weg ophoudt. Daarvandaan lopen we door steeds dichter wordende begroeiing de jungle in. Na zo’n 2,5 uur lopen houdt het pad op en moeten we onze weg door een beekje vervolgen. In dit gebied is de film Anaconda II, over een enge grote slang, opgenomen (de boot uit de film fungeert nu als bar in één van de resorts hier). Af en toe moeten we door een bijna meter diep water waden, wat het gevoel van avontuur alleen maar ten goede komt. Na een uur door het water te hebben gelopen komen we aan bij de rivier, waar we de opgepompte binnenbanden in de rivier gooien en ons een stuk met de stroom laten meevoeren. Bij een watervalletje aangekomen mag ik eindelijk weer wat capriolen uithalen vanaf de door de locals gebouwde duikplank. Tot slot varen we in de ‘long boat’ nog een uurtje stroomafwaarts over de rivier totdat we weer terug zijn in de bewoonde wereld.
De overnachting vindt plaats in het Uprising Beach Resort, waar je enorm veel waar voor je geld krijgt: voor slechts 12 euro per nacht heb je een prima bed in de 24-persoons slaapzaal in een traditioneel gebouwd huis met goede faciliteiten in een prachtige tropische tuin, inclusief dagelijks opgemaakte bedden, ontbijt, gratis draadloos internet en gebruik van o.a. kajaks (voor een luxe eigen bungalow betaal je hier zo’n 60 euro). Waar vind je dat tegenwoordig nog? Uiteindelijk besluit ik om hier maar liefst 6 nachten te blijven omdat ik niet meteen mee kan met de haaienduiken en de Feejee Experience bus maar 3 keer per week rijdt. Dat is echter geen straf, want het personeel is ook enorm vriendelijk en spreekt mij gewoon bij mijn naam aan. Kom daar maar eens om in een 5-sterrenhotel.

Dag 66, woensdag 12 augustus 2009, Pacific Harbour

Het is goed wakker worden met het gezang van vogels op de achtergrond. Het begint echter al snel te regenen en blijft dat lange tijd doen. Ik maak er een luie dag van en vermaak mij prima met wat lezen en surfen op het internet. Doordat ik voor de haaienduiken wat langer in deze plaats moet blijven dan ik had gepland moet ik één en ander omboeken. Tevens overweeg ik om nog wat langer van Fiji te gaan genieten en ik zoek welke andere eilanden het meest te bieden hebben qua duiken.
’s Avonds is er in het resort een kava ceremonie. Iets wat de locals zelf ook regelmatig doen. Kava wordt gemaakt van de gemalen wortels van de peperplant en heeft een licht narcotisch effect (je wordt er vooral slaperig van). Het brouwsel ziet eruit als modderwater, maar heeft geen vieze smaak. Een (kokosnoot)kommetje met kava gaat keer op keer de kring rond om op een bepaalde manier opgedronken te worden. Na het drinken voel je een lichte tinteling op je tong, een beetje zoals bij het eten van walnoten. Na een flink aantal rondes vind ik het welletjes geweest en val in mijn bedje in een heerlijk diepe slaap.

Dag 67, donderdag 13 augustus 2009, Pacific Harbour

Ook vandaag regent het weer flink. In 2 dagen krijg ik hier meer regen te verduren dan in 2 maanden in Australië. Die groene heuvels komen er natuurlijk ook niet als vanzelf. Vervelen doe ik mij echter absoluut niet. Met wat praten, lezen en surfen (de luie versie, op het internet) vliegt de dag voorbij.
’s Avonds neem ik, samen met de groep, deel aan een geldinzamelingsactie voor de plaatselijke school. Elk jaar wordt er een benefietdiner met muziek georganiseerd, wat plaatsvindt in één van de betere resorts. Voor slechts 7 euro heb je een kaartje, in ruil waarvoor ik een heerlijke lokale maaltijd krijg voorgeschoteld. Eén van de lokale gerechten is kokodu: rauwe vis die een tijdje in citroensap wordt gemarineerd. Zoiets als onze zure haring, maar dan lekker!