World class diving!

Dag 82, vrijdag 28 augustus 2009, Dolphin Bay Divers Retreat

Voor het eerst in 2,5 maand heb ik vannacht weer eens een kamer helemaal voor mijzelf gehad, simpelweg omdat niemand anders kwam opdagen. Lekker rustig dus en heerlijk geslapen. Vanochtend heb ik eerst nog even een ‘to do’-lijstje af te werken voordat ik begin van de middag het vliegtuig pak. Om mijn tijd optimaal te benutten huur ik een taxi voor ruim 3 uur en dat kost mij slechts 14 euro. Eerst moet ik er voor zorgen dat mijn 5 kilo zware houten masker op de postboot naar Nederland gaat in de hoop hem over 2-3 maanden weer in ontvangst te mogen nemen. Voor een hoognodige knipbeurt kan ik terecht bij een vriendje van mijn Indische taxichauffeur: voor slechts 2 euro (en dat is al de toeristenprijs) ben ik in 10 minuten geknipt en geschoren (dat laatste spreekwoordelijk dan). Na nog wat boodschappen is het tijd om in het hotel mijn rugzak op te halen en mij op het vliegveld door mijn tijdelijke privéchauffeur te laten afzetten.
Samen met slechts 6 andere passagiers stap ik in een 20-persoons Twin Otter. Het leuke van zo’n klein vliegtuigje is dat je vrij laag vliegt en aan beide kanten tegelijk door het raampje naar beneden kunt kijken. Zo zie ik in de verte de eilandjes waar ik de afgelopen week ben geweest. De vlucht naar Taveuni (een eilandje met een lengte van zo’n 40 km) in het uiterste oosten van Fiji duurt een kleine 1,5 uur. Vlak voordat we de landing inzetten zie ik onder mij de helder blauwe koraalriffen liggen waar ik de volgende dag mijn duiken zal maken.
Waarschijnlijk is dit het kleinste vliegveldje waar ik ooit geland ben. Binnen luttele minuten na de landing zit ik met mijn rugzak in de netjes gereedstaande auto die mij naar het overstappunt voor de boot van het resort brengt. Eerst rijden we op mijn verzoek nog even langs een bord dat de 180 graden meridiaan, oftewel de officiële datumgrens, aangeeft, want daar zijn we zojuist ‘door’heen gevlogen. Links van deze lijn is het vrijdag en rechts van de lijn is het theoretisch 23 uur vroeger en pas donderdag. Precies op de lijn begint bij het opkomen van de zon elke nieuwe (kalender)dag. Om het simpel te houden houdt het hele eiland echter dezelfde tijd en datum aan als in de rest van Fiji.
Met de boot steek ik in een klein half uurtje de Somosomo zeestraat over naar een afgelegen baai op een uitloper van Vanua Levu, het in grootte tweede eiland van Fiji. Op dit deel van het eiland zijn echter geen wegen en de combinatie van vliegen en varen is de snelste manier om het van alles verlaten resort te bereiken. Uit budgettaire overwegingen had ik hier een (met bed ingerichte) tent geboekt, maar ik heb mazzel en krijg een gratis upgrade naar een toch wel zo comfortabele hut met eigen badkamer. Er is geen elektriciteit, dus voor de verlichting ben ik aangewezen op een olielamp. Samen met de andere gasten, voornamelijk wat oudere stelletjes in plaats van 18-25 jarige backpackers, laat ik mij het diner goed smaken. Het is prettig om weer eens gesprekken met enige diepgang te kunnen voeren en ik besef mij dat ik dat best gemist heb. Om 9 uur is het hier wel zo’n beetje bedtijd en onder het geluid van het ruizen van de zee val ik onder mijn muskietennet in een heel diepe slaap.

Dag 83, zaterdag 29 augustus 2009, Dolphin Bay Divers Retreat

Na een snel ontbijt maak ik mijn duikuitrusting gereed en springen we in de boot om eens te kijken wat er allemaal schuil gaat onder die grote blauwe oppervlakte van de oceaan. Ik heb enorm veel geluk want precies vandaag zijn voor het eerst in 2 weken de omstandigheden (getijde, stroming en golfslag) goed om de Great White Wall, één van de top-10 duikplekken van de wereld, te kunnen duiken. Na eerst een stuk te zijn afgedaald tot zo’n 15 meter diepte zwemmen we door een opening in de rotsen wat ons op 25 meter diepte bij de beruchte witte muur brengt. Over een lengte van zo’n 100 meter en een diepte van vele tientallen meters is de muur begroeid met ‘zacht’ wit koraal, wat doet denken aan enorme sneeuwvlokken. Absoluut een uniek verschijnsel, zelfs nu het koraal nog niet eens volledig ‘open’ staat. Ook de rest van de duik is schitterend. Naast de enorme hoeveelheid uit de kluiten gewassen ‘harde’ koraalplateaus zien we nog een schildpad, 2 haaien, de door mij om zijn patroon en kleuren bewonderde Clown Triggerfish en 2 flinke murenes die uit hun rotsspleet tevoorschijn komen en vrij rondzwemmen (wat overdag vrij uitzonderlijk is). Eén van de mooiste schepsel vind ik de transparante Anemoongarnaal (ook wel Popcorngarnaal genoemd vanwege zijn helderwitte stippen) ter grootte van een vingerkootje die net als de Nemo’s in symbiose leeft tussen de giftige tentakels van de Anemoonplant.
Voor de tweede duik varen we naar het nabijgelegen Rainbow Reef, ook een vermaarde duikplek. Het zicht is hier uitzonderlijk goed, zeker 25 meter en meer. De diversiteit aan en kleurrijkheid van de werkelijk overal aanwezige koraal en vis is exceptioneel. In één blik zie je misschien wel honderd soorten vis in alle kleuren van de regenboog met z’n duizenden tegelijk rondzwemmen. Het valt niet mee om te kiezen waar je je op moet concentreren als er zoveel te zien is. Toch zien we ook hier weer een schildpad en een flinke haai langs zwemmen en uit diverse rotsspleten zien we de voelsprieten van kreeften (nachtdieren) naar buiten steken. Verder nog een in camouflage gespecialiseerde (en zeer giftige) Leaf Scorpionfish en diverse felgekleurde naaktslakken (niets bijzonders aan land, maar de soorten in zee kunnen juweeltjes zijn). Dit is duiken zoals het bedoeld is en je het niet al te vaak meemaakt. Het is vast geen toeval dat de zoon van Jacques Cousteau (van wie ik als klein jongetje op zaterdagochtend met grote nieuwsgierigheid de documentaires bekeek) hier niet ver vandaan een resort en duikschool heeft.
Na zoveel moois voel ik mij bevoorrecht dat ik deze 2 geweldige duikplekken meteen al de eerste dag heb kunnen bekijken. De reis hier heen is het nu al waard geweest en mijn beslissing om mijn bezoek aan Melbourne op te offeren is de juiste geweest.

Dag 84, zondag 30 augustus 2009, Dolphin Bay Divers Retreat

Zondag is hier de rustdag en dan wordt er in principe niet gedoken. Een prima excuus om er ook mijn rustdag (lees: luierdag) van te maken en een mooi stukje strand onder een palmboom te vinden om mijn badlaken uit te rollen. Wel even oppassen dat je niet onder de hangende kokosnoten gaat liggen, want die hoor je zeer regelmatig met een flinke klap naar beneden vallen (niet voor niets één van de grootste doodsoorzaken in de tropen).

Dag 85, maandag 31 augustus 2009, Dolphin Bay Divers Retreat

Vandaag hijs ik mij weer in mijn wetsuit om de onderwaterwereld te bewonderen. Bij de eerste duik hebben we te maken met een behoorlijk sterke stroming. Er tegenin zwemmen is zinloos en zonde van je lucht en energie, dus we laten ons meenemen door de stroming en laten het onderwaterleven als een levende film aan ons voorbijgaan. Ook hier weer een grote diversiteit aan koraal en vis, waaronder een rifhaai. Typerend voor deze duik is de geweldige hoeveelheid ‘zacht’ koraal in alle schakeringen paars. Bijzonder mooi. Als je even rustig iets wilt bekijken moet je je vasthouden aan de rotsen om te voorkomen dat je meegesleurd wordt door de stroming. Honderden meters verwijderd van waar we het water in zijn gesprongen komen we weer aan de oppervlakte, waar de boot ons oppikt. Ook bij de tweede duik zien we prachtige koraaltuinen en een oneindige hoeveelheid vissen in alle kleuren van de regenboog.
Na de lunch blijf ik in de actieve stand en maak ik een flinke wandeling. Eerst langs de kust naar het naastgelegen wat luxere resort wat aan een schitterend strand ligt en door dezelfde eigenaren wordt gemanaged. Vervolgens beklim ik in de hete zon een paar van de heuvels die rondom de baaien liggen, wat geweldige uitzichten oplevert op de baaien en enkele eilandjes. Zo heeft een stinkend rijke Amerikaanse juwelier een baai verder een prachtige villa gebouwd waar hij af en toe met zijn watervliegtuigje voor de deur landt. Er zijn slechtere plekken om je vakantie door te brengen.

Dag 86, dinsdag 1 september 2009, Dolphin Bay Divers Retreat

Ook vandaag ga ik toch nog maar (voor de laatste keer deze reis) duiken en daar krijg ik geen spijt van. We zwemmen voor de tweede keer door de opening in de rotsen naar de Great White Wall, naar een diepte van 30 meter, waar de condities vandaag op zijn best zijn: de witte koralen zijn volledig ‘open’ en in de herhaling weet ik de grote witte muur nog beter te waarderen. Zoveel wit koraal dicht bij elkaar kun je verder nergens ter wereld aanschouwen en het is magisch mooi. Ik kom bijna in de verleiding om mijn ski’s onder te binden en de grote witte muur af te dalen ;-). Als we weer naar wat ondieper water gaan kom ik mijn vriend de Anemoongarnaal weer tegen op zijn vaste stek. En deze keer heeft hij zijn nog kleinere zoontje mee naar buiten genomen om tikkertje te spelen op de Anemoon. Erg aandoenlijk.
De tweede duik is aan de rand van het rif, waar het er om gaat de grotere (roof)vissen te spotten die in het diepere water rondzwemmen. We zien drie Whitetip Reef Sharks en een groepje Barracuda’s (de snoek van de oceaan). Al met al een mooie afsluiting van een serie onvergetelijke duiken in Fiji. In totaal heb ik deze hele reis precies 25 duiken gemaakt (de teller in mijn logboek staat nu op 78 duiken) en ik merk duidelijk dat ik mij onder verschillende omstandigheden veel comfortabeler in het water voel dan voorheen. Oefening baart kunst. Duiken blijft echter een behoorlijk vermoeiende bezigheid en na de lunch val ik op mijn bed in heel diepe slaap.

Dag 87, woensdag 2 september 2009, Nadi Bay Resort Hotel

Het is tijd om ook deze prachtige plek weer te verlaten. Het dubbele van reizen blijft dat je op zoek naar de mooie plekjes van de wereld, ze eenmaal gevonden, ook weer moet verlaten. Met nog steeds dezelfde rugzak, maar wel met weer een mooie ervaring en dierbare herinnering rijker.
Om terug te komen in mijn hotel in Nandi moet ik weer het hele riedeltje vervoermiddelen af: de boot terug naar het eiland Taveuni, met de auto naar het vliegveldje, een kleine anderhalf uur vliegen (waarbij ik met enige weemoed door het raampje naar de koraalriffen onder mij kijk) en tot slot de taxi naar het hotel. In de middag heb ik nog een paar uur om in Nadi rond te snuffelen voordat ik morgenochtend mijn vliegtuig terug naar de Westerse wereld neem. Sydney, here I come!